De elfstedentocht...

Komt ie of komt ie niet dit jaar. Het is ieder jaar weer gespreksonderwerp tijdens het kerstdiner. De laatste tocht was in 1997 en toen was ik nog zo jong dat ik dacht dat het heel normaal was. Daarom zou ik het nog fantastischer vinden, ik zou het nu meer op waarde schatten. Bovendien ben ik benieuwd hoe het op tv vormgegeven zou worden. Zou er een nieuwe speciale Elfstedentocht tune komen. Wie zou het presenteren, hoe wordt de achtergrond journalistiek omtrent de tocht en de schaatsers die hem rijden gebracht. Ik vind bijvoorbeeld dat Yvonne Jaspers in een van haar mooie boer zoekt vrouw truien, life verslag uit zou moeten brengen voor de jeugd. Dit doet ze samen met Diewertje Blok die contact met haar heeft vanuit de studio. Natuurlijk wordt ook het dilemma van Erben Wennemars uitvergroot in beeld gebracht; gaat hij voor de rol van verslaggever of kiest hij ervoor om zelf nog een keer over het ijs te rennen. Daarnaast komen de jakhalzen bij alle uitgelote schaatsers een ontbijtje brengen. Jack van Gelder doet de algemene presentatie. Er worden nog wat goede doelen aan verbonden en zo komt het hele kerst gevoel nog een keer terug. 's Avonds laat wordt de film "de hel van 63" uitgezonden. Uiteindelijk trekt heel nederland de schaatsen weer aan, overal wordt de Elfstedentocht nagedaan. Met kraampjes waar je stempels van Franeker voor op je strippenkaart kan halen en overal koek en zopie tentjes op het ijs. Na de tocht eindigen we met z'n alle met glühwein in de kroeg. In de vroege uurtjes gaan we totaal verzadigd en met een geluksgevoel naar huis.

Sneeuw

Ik weet het nog goed, de eerste vlokken vielen weer en ik voelde me gelukkig als een kind. Sneeuw is fantastisch! De wereld ziet er uit als een sprookje, als een droomvlucht, als een winter wonderland. Je kan sneeuwpoppen maken, een sneeuwballen gevecht houden en als je maar lang genoeg wacht dan kan je zelfs schaatsen. Het heeft ook iets romantisch, samen lekker warm binnen op de bank met chocomelk of glühwein en een film (Alles is Liefde) kijken. Terwijl buiten de dikke vlokken sneeuw vallen en het winterlandschap ontstaat. Dat is ook zo mooi, het maakt eigenlijk niet meer uit of je naar de natuur kijkt of naar een stad alles wordt van sneeuw een landschap.
Tot je de volgende ochtend wakker wordt en er nog steeds sneeuw ligt, en de ochtend erna weer, en die daarna weer. De ongelukken op de weg nemen toe, ouderen komen de deur al helemaal niet meer uit en de scheepvaart komt stil te liggen. De sneeuw is geen goede sneeuw om een sneeuwpop van te maken. Eigenlijk is het buiten zelfs te koud om boodschappen te doen. De legging onder je broek kruipt aan de rechterkant op, waardoor je één koude kuit hebt. Alle winkels waar je heen gaat voor snowboots zijn er al doorheen. Het is ongelofelijk, want net als het jaar ervoor zijn er weer veel en veel te weinig ingekocht. Je gaat steeds meer begrijpen en krijgt zelfs interesse in de winterslaap van de eekhoorn. Als klap op de vuurpeil glij je zelfs een keer uit, en natuurlijk voluit in een mega drukke winkelstraat waardoor je nog weken als een soort beurse tomaat door het leven gaat. Dit zou de druppel moeten zijn die de emmer doet overlopen, maar zelfs dat lukt niet want de emmer is bevroren...
Laten we nou eerlijk zijn, Nederland is geen land voor sneeuw. Dus volgend jaar niet "let it snow". Maar lieve koning Winter als we voor de komende jaren nu kunnen afspreken dat we een witte kerst hebben, met een uitloop tot 27 December en de rest van het jaar gewoon niet dan is iedereen en vooral ik tevreden.

Sint pannekoek

Nog één berichtje over Sinterklaas, het is ook zo'n bijzondere man en een bijzonder feest. Afgelopen weekend was ik bij de Saint Nicolas Cantata van Benjamin Britten, uitgevoerd door KunstKlank. Het was een bijzondere en mooie muzikale voorstelling. Voor de gelegenheid was Sint Nicolaas zelf ook aanwezig en ondanks dat je de vriendelijke ogen van deze heilige herkent, sta je toch weer even met een mond vol tanden als hij je bij je voornaam aanspreekt.
Met een stel vrienden zijn we sinds afgelopen jaar een nieuwe traditie begonnen die ik eigenlijk een beetje heb afgekeken van de zus van mijn oma die het al jaren viert. Namelijk Sint pannekoek. Sint pannekoek is van oorsprong een familie feest wat is ontstaan in de fantastische Nederlandse strip Jan, Jans en de kinderen. Bij ons houd het in dat we twee cadeautjes kopen per persoon, we eten eerst pannenkoeken en vervolgens doen we het oer gezellige dobbelspel. We vieren de heilige pannekoek dus niet helemaal volgens de traditie maar omdat het zo dicht bij Sinterklaas is hebben we er voor gekozen om beide feesten tot één samen te smelten. Het is nu het tweede jaar dat we het vieren dus een traditie in de kinderschoenen. Het zou toch wel heel leuk en bijzonder zijn als we het over tien of vijftien jaar nog vieren. Wil je in de strip zelf zien hoe Sint Pannekoek echt gevierd zou moeten worden kijk dan nog even op http://www.janjans.nl.nu/tijdelijk/sint-pannekoek.php hier is de hele strip te bekijken. Voor nu een fijne Sinterklaas allemaal. en vergeet volgend jaar 29 November de grote Sint Pannekoek niet.

Broodje paling

Afgelopen weekend was ik een weekendje in Noordwijk, natuurlijk is het dan heerlijk om op een koude zonnige dag een prachtige strandwandeling te maken. Toen we het strand opliepen twinkelde de ijssterretjes ons tegemoet. Het zachte zand was helemaal bevroren waardoor het dan zo heerlijk knispert als je er over loopt. De zee was rustig, na een minder rustige nacht. Er was een hoop aangespoeld, een echte jutters dag. Onderweg kwamen we heel veel kleine houtjes, een paar kwallen, en natuurlijk ook veel schelpen tegen. Maar zowaar lag er op het strand ook een aangespoelde paling. Nu ben ik een pescotariër, dat betekend dat ik geen vlees eet maar wel vis, ei en zuivel producten. Ik ben altijd al ontzettend dol op een broodje paling geweest, maar sinds het alarm dat de zee wordt leeg gevist eet ik eigenlijk alleen nog maar gekweekte zalm. Blijkbaar spoelen de palingen toch nog gewoon aan. Hoezo de zee wordt leeggevist? Later onderweg zagen we een meeuw een garnaal wegwerken en een ander groepje meeuwen strijden om een net gevangen schol. Toen dacht ik bij mezelf er zijn nog zoveel meeuwen, en meeuwen leven van vis. Als het echt zo slecht zou gaan met de vis dan zouden er toch ook veel minder meeuwen moeten zijn? Ondanks dat ik dit een zeer interessante theorie vind van mezelf. Luister ik voorlopig nog even naar de wetenschappers en houd ik het bij de gekweekte zalm en zal ik mijn oh zo geliefde broodje paling voorlopig blijven missen.

Snieklaas

Vroeger toen we thuis Sinterklaas vierde bij mijn moeder, was er ook een cassette bandje met allerlei radio opname van verschillende Sinterklaas conference. Toen ik wat ouder was luisterde we het bandje zo eind November begin December regelmatig. Zowaar, laatst vond ik één van deze ludieke fragmenten terug ditmaal met beeld. Kijk en geniet.

Hij is weer in het land

Beste lezer, sorry dat ik zo'n tijd niet meer heb geschreven. Mijn oktober blues had plaats gemaakt voor november cynisme en aangezien cynisme, schrijvend soms erg lastig over te brengen is had ik even last van het beroemde of eigenlijk beruchte schrijvers blok. Maar vandaag zet ik me er overheen. Afgelopen zaterdag was het weer zover, hij kwam weer als vele jaren uit Spanje varen. En ik moet bekennen vol verwachting klopte mijn hart, wat zou er nu weer gebeuren. Het altijd intrigerende Sinterklaas Journaal met Dieuwertje Blok deed al vermoeden dat het een spannende intocht zou worden. Zou de Sint wel aankomen in Harderwijk, of was hij al in het land geweest en er was ook nog een baby pietje aan bord. Ik heb echt een uur lang met warme chocolade en pepernoten (uit Harderwijk) op het randje van mijn stoel gezeten. Vervolgens de stad in om te kijken of daar nog iets te zien was van de goedheiligman.
Tot mijn ontzetting kwam er een optocht langs met 350 pieten, fiets pieten, chauffeur pieten, step pieten, muziek pieten. Ik stond achter een opa die dit schouwspel aan zijn kleinzoon uitlegde. De kleinzoon vond het fantastisch en opeens wist ik het zeker Sinterklaas is toch wel een geweldig feest. Het is een heel Nederlands feest en het wordt al jaren gevierd. Uiteindelijk komt het toch ieder jaar weer goed met de intocht. Laatst was ik aan het zwemmen en het groepje dames op leeftijd wat altijd met zijn vieren op een rij zwemt om te kunnen kletsen (waar ik me uiteraard anders groen en geel aan erger) praatte over hoe de Sinterklaas bij hen vroeger werd gevierd. Ik zag ze ineens voor me als vier kleine meisjes naast elkaar zwemmend en pratend over hoe de één een tol had gekregen en de ander een pop. Iedere avond zingend uit volle borst bij de open haard. Soms vergeet je het, maar iedereen is ooit jong geweest en heeft zo zijn eigen herinneringen aan het bijzondere feest.
Ik ben weleens bang dat het een heel commercieel feest is geworden, maar toen ik het jongetje en zijn opa naar de optocht zag kijken wist ik dat het niet zo was. Daarom zing ik vanavond weer uit volle borst, zorg voor een wortel voor het paard en zet mijn schoen.

Hmmmmmmm

Vorig jaar rond deze tijd kwamen we terug uit Zwitserland. Eigenlijk had ik weer heel veel zin om te gaan, maar dat is er helaas niet van gekomen. Dus we zullen het dit jaar met de herinnering moeten doen. Zwitserland is een fantastisch land wat veel meer te bieden heeft dan wintersporten, waar iedereen het van kent. Ik ben er vooral in mijn jeugd in de zomer geweest, dit was altijd heerlijk. Wel zon maar niet te warm en dan gingen we meestal wandelen. Water drinken uit de beek, koeien melken en gelijk de melk drinken. Veel mooie kleine paadjes waar je alleen te voet prachtige uitzichten kon zien, mooie blauwe meren, gletsjers. Alles is daar ruwer, de mensen (en hun humeur), de natuur, het brood, het weer, de wegen, het is echt weer even helemaal back to basic. Afgelopen jaar was een vakantie anders dan anders, het was herfst in plaats van zomer maar veel belangrijker, Tim mijn vriend en mijn moeder waren allebei mee en toen we aankwamen lag er al direct een pak sneeuw. We hebben echt prachtige dingen gezien zoals op de foto. We hebben koude tochten gemaakt, over spannende touwbruggen gelopen/gegleden, we zijn ook met een mountainbike tocht van Italië naar Zwitserland gefietst. We zijn in een bizar, maar bijzonder buiten kunstpark geweest. Echt een heerlijke vakantie. Maar wat mis ik tot mijn verbazing nu het meest, nou ja missen... Het is eigenlijk vooral een hunkerend verlangen naar... Als ik er aan denk proef ik het al bijna in mijn mond. Het is erg lekker met een kopje kruiden thee, een glaasje gluwein of een kopje warme chocolade melk en het is een typisch ruw en Zwitsers gerecht. Wat de herinnering aan de vakantie optimaal zou maken , al zou het maar een klein stukje zijn, een piep klein stukje van die heerlijke notentaart. Hmmmmmm, als je ooit in Zwitserland bent vergeet hem dan niet te bestellen.

Oktober pffffffff...

Oktober is als je het aan mij vraagt echt een beetje een maand van niks. Het wordt donkerder, ik krijg er altijd een beetje de winter blues van. Niks ernstigs hoor, ik kom er wel weer overheen, maar het wordt er niet leuker op. Aangezien ik dit weet van mezelf ben ik ook van plan er iets aan te doen. Zo las ik in mijn favoriete magazine de "Flow", dat een mooie en gelukkig uitziende mevrouw ging oefenen met mediteren. Aangezien loslaten en in het hier en nu zijn ook niet mijn sterkste kanten zijn besloot ik dat dit wel eens een doorbraak door mijn jaarlijkse winter blues zou kunnen betekenen. Dus ging ik net op mijn zit kussen, met mijn nieuwe Xenos lamp voor me zitten mediteren. Ik bleek geen natuurtalent. Na zeven keer te hebben geprobeerd in de lotus houding o.i.d. te gaan zitten heb ik dit maar opgegeven. Ik heb mijn ogen dicht gedaan en mij getracht te concentreren op mijn ademhaling...
Toen begon het hoor, mijn innerlijk dialoog; 'zou ik zo goed ademhalen?', 'zo eens even lekker tot rust komen'. Door mijn linker ooglid een beetje op te tillen zie ik op de klok dat ik al drie minuten bezig ben. 'Zal ik zo naar buiten gaan de zon schijnt, ken ik eigenlijk nog meer mensen die mediteren, misschien kan ik er straks wel een stukje over schrijven op mijn blog', 'oh nee, ssst ik moet nergens aan denken', 'vind ik het eigenlijk wel fijn zo'n leeg hoofd', 'tot nu toe kan je daar in ieder geval nog niet over oordelen hè!!!', 'o nee, ssst'.
Kortom een drukte vanjewelste. Toch voel ik me alweer iets rustiger meer ontspannen en minder ontevreden. Ik kan het op zijn minst een week proberen. Het is weliswaar al 24 Oktober maar November is niet veel beter.

wat schetst mijn verbazing...

Zomaar op een alledaagse donderdag in oktober besluiten Tim en ik om bij mijn tante te gaan eten. Mijn reistante die een blog bericht op zich waard is, maar daar kom ik vast nog eens op terug. Hoe dan ook, zij is vandaag weer met de noorderzon vertrokken naar het prachtige Canada en omdat zij voorlopig nog wat rond gaat reizen leek het ons leuk om haar nog even te zien. Ook mijn moeder en oom aten mee, een gezellig ongedwongen familie dinertje. Wat schetst mijn verbazing... Terwijl wij (overigens heerlijk) aan het eten waren, zo halverwege het voorgerecht schrik ik opeens van een grote bewegende schaduw. Zoals in mijn vorige blog al te lezen was ben ik misschien wat bang aangelegd voor het een en ander. Daardoor ben ik dan ook extra alert op bewegende elementen. Bij eerste oogopslag riep ik verschrikt "er is een vogel binnen", vervolgens dook ik direct onder tafel. Ik geef toe dat dit niet een erg heldhaftige actie was van mij, maar goed, ook in deze samenleving heb je antihelden nodig en voor die club kan ik me na deze actie zeker aanmelden. Na wat gelach kregen de anderen het gevleugelde voorwerp ook in het vizier en blijkbaar waren zij wel zo heldhaftig dat ze gewoon bleven zitten en na wat speculeren waren ze eruit. Het was een vleermuis! De vleermuis (die ik maar even Vladimier noem) had zijn intrek genomen in een wandkleed in de hal. Alle camera's die in de buurt waren werden tevoorschijn gehaald. Vladimier heeft die avond nog verschillende malen rond gevlogen door de keuken. Na zijn 'moment of fame' heeft hij uiteindelijk toch zijn vleugels uitgeslagen naar een leven buiten de keuken en het wandkleed. Vladimier het ga je goed en misschien tot ziens!

ik ben zo bang voor...

Op de LP van kinderen voor kinderen 7 was er al een liedje over, een liedje waar ik mezelf helemaal in kon vinden. Nog altijd wanneer de mooie herfst zijn intrede doet brengt deze ook een aantal nadelen met zich mee; het wordt kouder en natter. Maar bovenal laat in de herfst de spin zich weer in grote getale zien, met name de vieze, enge kruisspin.
Terwijl de spin eigenlijk een enorm nuttig diertje is, hij vangt muggen en andere insecten. Het is zo'n ijverig beestje zoals hij zijn eigen webje maakt. Haal je het een keertje weg, omdat het midden op het pad hangt dan maakt hij zonder te mopperen weer een nieuwe. Het web van een spin vind ik overigens wel heel erg mooi. Bovendien wie heeft er vroeger nou niet een spinnenweb gemaakt van een kastanje, wol en satéprikkers.

Het idee dat je buiten overal elk moment met je gezicht in een spinnenweb kan lopen, of dat een spin zich zomaar uit de lucht kan laten vallen. Zo in je kraag en dan onder je kleren, oh daar krijg ik al helemaal de kriebels van. Misschien zijn het juist de vrijeschool versjes over het spinnetje, dat kriebelde eens hier en dan daar, waardoor ik zo'n aversie naar de spin heb ontwikkeld.

Bij mijn moeder in de tuin zitten ook extreem veel spinnen, misschien wel 60. Maar mijn moeder is niet bang voor spinnen, ik heb een stoere moeder. Toch heeft ook zij liever geen Sebastiaan in haar gezicht. Zij heeft haar eigen methode ontwikkeld om de tuin te doorkruisen. Zowel bij de schuur als bij de deur van het huis staan een aantal bamboe stokken. Wanneer zij in de ochtend vroeg weg moet of in de avond laat thuis komt, zwaait zij met een stok voor haar hoofd om zichzelf een weg te banen door het spinnenrijk. Toen wij nieuwe buren kregen dachten zij dat mijn moeder iedere ochtend een soort spiritueel ritueel hield. Als ik er over nadenk ziet het er ook best magisch uit, mijn moeder de vriendelijke heks, hihi...

De spin brengt toch wel veel teweeg, het is niet voor niks dat één van onze grootste Nederlandse schrijfsters en heldin Annie M.G. Schmidt een fantastisch gedicht schreef over de spin Sebastiaan. Vandaar een kleine ode aan mijn grote angst;

Sebastiaan

Dit is de spin Sebastiaan.
Het is niet goed met hem gegaan.

LUISTER!
Hij zei tot alle and're spinnen: Vreemd, ik weet niet wat ik heb,
maar ik krijg zo'n drang van binnen tot het weven van een web.

Zeiden alle and're spinnen: 0, Sebastiaan, nee, Sebastiaan,
kom, Sebastiaan, laat dat nou, wou je aan een web beginnen
in die vreselijke kou?
Zei Sebastiaan tot de spinnen: 't Web hoeft niet zo groot te zijn,
't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen ergens achter een gordijn.

Zeiden alle and're spinnen: 0, Sebastiaan, nee, Sebastiaan,
toe, Sebastiaan, toom je in! Het is zo gevaarlijk binnen,
zo gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig: Nee, de Drang is mij te groot.
Zeiden alle and'ren innig: Sebastiaan, dit wordt je dood...

0, o, o, Sebastiaan! Het is niet goed met hem gegaan.

Door het raam klom hij naar binnen. Eigenzinnig! En niet bang.
Zeiden alle and're spinnen: Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!


Na een poosje werd toen Žven dit berichtje doorgegeven:
Binnen werd een moord gepleegd. Sebastiaan is opgeveegd.


Annie M.G. Schmidt

Nostalgie

Ik heb heimwee... Echt heimwee naar iets uit mijn jeugd. En dat terwijl ik eigenlijk nog best jong ben. Een tijdje terug heb ik met wat vrienden allemaal kindertekenfilmpjes terug zitten kijken, zoals Teddy Rukspin, Dommel, Seabert, Niels Holgerson enz. We waren het er allemaal onmiddellijk over eens dat deze filmpjes nu echt niet meer zouden kunnen, veel te traag en te corny. Maar voor ons was het toch wel fantastisch, ik herinner me een periode dat ik op zaterdag altijd kindernet keek en dat begon om 7 uur. Ik vond dat zo leuk dat ik vaak om 5 à 6 uur al wakker was om te vragen of het al ging beginnen aan mijn moeder. Het begon nog niet bromde mijn moeder dan, en ze wilde ook niet tot die tijd "mens erger je niet" met mij spelen.
Maar wat voor mij de kroon spande, wat ik echt misschien wel het aller leukste vond was Leuterkoek en zandgebak met Miepje Mol (jammer genoeg heb ik tot op heden nog niemand van mijn generatie gevonden die dat ook kent). Miepje Mol was een programma op de Radio en het ging over een mol die bij allemaal kinderen in de zandbak op bezoek ging en met die kinderen kleine interviewtjes deed. Bij de één over de zwemles, het andere kindje woonde op de boerderij. Zo sprak ze met de kinderen over allerlei onderwerpen en uiteindelijk zong ze er dan ook nog vaak een liedje over. Gelukkig heb ik nog een cassette bandje met twee afleveringen. Daar neem ik dan zo af en toe nog de tijd voor maar wat een held; Miepje Mol!

Zeg het met een...

Beste lezers,

Ik maak me ernstig en serieus zorgen...

In mijn ogen is er namelijk bijna niks zo fijn als het krijgen van een kaartje. Ik bedoel dan geen kerstkaartjes of een verjaardagskaart (hoewel ik die natuurlijk ook enorm waardeer) maar ik bedoel eigenlijk juist een kaartje als je het niet verwacht of een kaartje van iemand die op vakantie is. Ik stuur zelf ook graag kaartjes aan iemand die ik al lang niet meer gesproken heb, of een familielid, iemand die niet zo lekker in zijn vel zit of juist iemand die net heel goed nieuws te horen heeft gekregen. Een kaartje geeft in mijn ogen ook aan, dat iemand net iets meer zijn of haar best heeft gedaan dan bij het hedendaagse mailtje.

Maar goed zoals ik zojuist al zei; ik maak me zorgen, het gaat namelijk niet goed met de postbode, er wordt veel bezuinigd bij de T'N'T, (toevallig ook de initialen van mij en mijn wederhelft, misschien gaat het me daarom zo aan het hart) en dat kunnen we ze eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Maar ik waardeer de postbode wel voor alle jaren dat hij door storm en regen mijn dag toch een stukje zonniger maakte door een vrolijke kaart en daarvoor ben ik enorm dankbaar. Eigenlijk vind ik dat we een dag moeten hebben om de postbode te eren en om te laten blijken hoe belangrijk we de postbode vinden. Met ze alle nog eens ouderwets een kaartje op de bus doen. Stel je voor, de dag van de postbode, bovendien verhoog je op deze manier ook je eigen kans om een mooi kaartje te krijgen.

Ik probeer iedere week iemand een kaartje te sturen, nu wil ik geen blog zijn die opdrachten dicteert maar je zou het eens moeten proberen. In plaats van dat mailtje of telefoontje weer eens een keertje een mooie zelf uitgezochte ansichtkaart te posten.

Lieve groetjes Tia

Gefeliciteerd!!!!!!!!

Gefeliciteerd! de herfst is weer begonnen. Wat heerlijk, de herfst is toch wel mijn lievelingsseizoen. De bomen verkleuren, de kastanjes vallen op de grond, meneer eekhoorn treft de voorbereidingen omtrent de winterslaap. Zo is er enorm veel beweging in het bos of het park en vooral op een nazomer ochtend waarbij de zon schijnt op de bomen die opvlammen op hun stammen in het rood oranje geel of paars, terwijl boven het nog groene gras een mist van verdampende dauwdruppels hangt. Het lijkt wel een sprookje. Hoe dan ook de herfst is fantastisch. Ik vind dan ook dat de herfst gevierd moet worden. Dit kan je doen door iemand met een zware dag een gelukskastanje cadeau te doen of een seizoen tafel in te richten, lees het blad van natuurmonumenten eens door. Eigenlijk kan iedereen zelf kiezen hoe hij of zij de herfst wil vieren zolang je er maar even bij stil staat. Ik heb het dit jaar gedaan door een herfst appeltaart te bakken. Ik had het al een tijdje geleden bedacht wat er naar mijn idee in een herfst appeltaart zou moeten zitten en dat is het volgende; Het deeg vult men aan met 2 eetlepels speculaas kruiden en bij de appel, kaneel, suiker en rozijn doet u twee flinke handen gedroogde cranberry's. En uit de oven vandaan smullen maar, "op de herfst" dat ie volgende jaar maar weer in deze prachtige kleuren mag verschijnen.

bobotie

Vandaag heb ik iets nieuws gekookt, dat wil zeggen toen ik laatst bij mijn grappige vriendinnetje Eva, een oud studiegenootje van mij ging eten maakte zij voor mij haar specialiteit. Het was heel gezellig, eerst samen eten en bijkletsen in haar studenten flatje en daarna naar het theater naar de voorstelling van Jan-Jaap van der Wal in theater de kikker. Gewoon weer eens een lekker avondje Utrecht, wat een mooie stad is dat toch. Maar het was een heerlijke avond, want ik ben altijd nogal van in het rond rennen voor de ander, maar Eva deed dat nu voor mij. Ik werd helemaal verzorgd en heb heerlijk gegeten. Bobotie en Eva is een hele grappige combinatie want ondanks dat het haar specialiteit was, was ze de crême fresh vergeten (een toch redelijk essentieel ingrediënt). Ze kookt het dus ook regelmatig voor andere mensen en altijd vergeet ze wel iets. Maar goed ondanks het ontbreken van de crême fresh was ik toch erg onder de indruk van haar gerecht, en daarom heb ik het vanavond ook gemaakt. Mijn vriend roept al de hele week met een leuk geprobeerd Zuid-Afrikaans accent Bobotie. Bobotie is ook zo'n leuke naam dat moet wel een lekker gerecht zijn dacht ik gelijk. Maar goed van avond hebben we dus Bobotie van Tia met hulp van Knorr gegeten en het was weer heerlijk. Dit keer met crême fresh een mooie toevoeging. We houden het recept er zeker in, lekker zelfs met nep-gehakt. Als tip zou ik de boontjes heel even blancheren want ze waren nu wel heel erg beetgaar, lekker doorkauwen, maar een aanrader.

liefhebberij

Ik heb weer een nieuwe liefhebberij ontdekt. Allereerst wil ik even stilstaan bij het woord liefhebberij, wat een schattig en ook lading dekkend woord is dit. Wanneer iemand zijn of haar hobby als liefhebberij benoemd gaat het eigenlijk vanzelf al veel dieper dan een hobby. Het is echt stilstaan en lief hebben en appreciëren wat je doet. Wij hebben een relax weekend een weekendje samen met fijne dingetjes waar we allebei zin in hebben. Wat een van de meest fijne en relaxte elementen is van het weekend is nadat je bent opgestaan weer terug je bed in gaan (gewoon omdat het kan en omdat het mag) maar dan in bed een film kijken en het liefst met zelfgemaakte appelmoes op bed of iets anders lekkers. Echt super ontspannen en een pril gelukje in de ochtend. Het moeten natuurlijk wel een beetje leuke films zijn wakker worden met een triller is niet echt (naar mijn mening echt niet) ontspannen. Maar een romantische komedie of een kinderfilm. Zo vroeg op de dag ben je ook echt nog ontvankelijk voor corny, truttige, weeïgheid van deze films en kan je als een kind genieten dat de goede maar weer van de slechteriken over winnen. De wereld lijkt dan weer even te kloppen en je begrijpt weer heel even waar het allemaal om draait. Bedankt meneer Disney en in geval van vanochtend ook vooral Emma Thompson en Christianna Brand. De voorstelling van vanochtend was Nanny McPhee. Heerlijk echt aan te raden. Het is een soort van garantie op een keutel dagje.

Just a perfect day

Afgelopen zondag heb ik een picknick gehouden alsnog ter ere van mijn afstuderen. Mijn hele familie had ik uitgenodigd en uiteindelijk waren er 17 mensen. Ik had alles zelf gebakken samen met het liefste vriendje van de wereld en mijn baklustige moeder. We begonnen op vrijdag al met bakken. Voor dat ik moest beginnen had ik eigenlijk meer zin in het proces van het bakken van de taarten, cake, brood en het maken van sandwiches en pasta salade dan in het feest zelf. In het bakweekend hebben we de bekende appeltaart van mijn moeder gebakken, en een hartige taart gemaakt, maar voor de rest hebben we vooral geëxperimenteerd. Toch wel erg spannend voor 17 mensen. Maar het is allemaal goed gekomen. De rabarbertaart was heerlijk, deze is dan ook helemaal op gegaan. De chocotaart van Tim was heerlijk, wel wat aan de machtige kant maar dat past goed bij mijn familie en de hartige taart met spekjes was ook een succes. Natuurlijk was er veel en veel te veel. Maar het proces van nieuwe taarten proberen en steeds prachtige taarten uit de oven halen was fantastisch. Ik heb ook vaak aan mijn oma gedacht tijdens het bakken; 'wat zou zij van deze taart hebben gevonden', 'hoe zou ze het vinden dat mijn moeder en ik zo lekker samen aan het bakken zijn'. Ik denk dat ze het geweldig zou vinden en dat ze vanaf een wolkje heeft mee genoten van de dag zelf. Het bakken van taarten is wat dat betreft echt van generatie op generatie over gegaan. Bij tijd en wijle was er even stress maar ik heb echt heel erg genoten van het bakken. Maar het resultaat op zondag zelf was ook verbluffend, we hebben slagbal gespeeld en er was de hele dag zon. Iedereen vond het eten heerlijk en het was gewoon al zeg ik het zelf (andere zeiden het ten slotte ook) heel goed geregeld. Voor mij was de dag echt perfect zoals die was.

Groene vingers

Bij gebrek aan een tuin en gebrek aan een balkon hebben mijn vriend en ik de vensterbank om getoverd tot dit oerwoud wat we hebben gedoopt tot onze moestuin. Deze bestaat momenteel uit ongeveer 7 tomaten planten en we hebben net nieuwe rucola geplant. En zowaar vandaag was het zover, de eerste oogst. Op de kop af (dit vind ik echt heel erg een term voor iemand die net geoogst heeft) 5 tomaten. Nou ja Cherrytomaatjes maar toch. Het is echt een fantastisch proces, eerst doe je de zaadjes in de grond, bij mij is het dan altijd nog maar de vraag of iets daarvan ook maar ooit nog het daglicht zal zien, maar jawel dat gebeurde. Het groeide als kruid, echt enorm, toen we op vakantie waren hebben de huisgenoten ze met veel liefde verzorgd. En toen we net terug kwamen zaten de eerste piep kleine baby cherrytomaatjes eraan. Tomaten die we in de winkel kopen schatten we niet op de waarde die eigenlijk zouden verdienen. Ik realiseer me nu ook de reis die deze tomaatjes hebben afgelegd. Onze zeven plantjes hebben we echt verzorgd alsof het onze eigen kinderen waren en daar plukken we dan nu ook letterlijk de vruchten van. Ik heb er net twee gegeten en ze waren echt heerlijk! Een pure onbespoten, aarde achtige smaak en een vlezige en stevige structuur. Ik hoop dat de rucola net zo'n succes verhaal wordt en wie weet, wordt ons volgende project een pompoen of misschien wel aardbeien. Stel je voor een hele keuken vol pompoenen en dan in November een super groot Halloween feest organiseren. En dan nog wel maanden pompoen uit de oven, soep, koekjes en compot eten (ik geloof dat je er zelf jam van kan maken, dat zou ik nog eens op moeten zoeken). Hoe dan ook je eigen eten kweken is echt de moeite waard, je zou het ook eens moeten proberen. En vergeet niet sla komt niet uit een zakje...

Afscheid nemen bestaat niet...

Ja Marco, vandaag heb ik weer even bij je hit van toen stil gestaan. Vandaag is een vriendinnetje van mij vertrokken naar Ghana waar ze vijf maanden als stage vrijwilligers werk gaat doen. Heel leuk voor haar maar wij als achterblijvers gaan haar natuurlijk wel ontzettend missen. Maar reizen lijkt me wel super tof. Het meeste reizen wat ik heb gedaan is drie weken met de trein door Italië en ondanks dat dit ook heel bijzonder en fantastisch was en ik het zo weer zou doen kan je dat met goed fatsoen nog niet echt reizen noemen. Het was tocht meer een vakantie. Maar Italië is wel een van mijn favoriete Europese landen geworden. Maar echt reizen is denk ik heel goed voor je ontwikkeling, door andere culturen te zien en echt een andere manier van leven te ervaren kom je jezelf weer op een hele andere manier tegen. Je leert nieuwe eigenschappen van jezelf kennen zowel positieve en negatieve kanten. Uiteindelijk komt je als rijker mens terug. Nog een paar maanden wachten en dan zijn wij aan de beurt. Asia here we come...

Voor haar afscheidsfeestje hebben we een filmpje gemaakt en binnen niet afzienbare tijd zal deze hier te zien zijn.

Verhuizen

Vanochtend was ik best jaloers, ik heb een vriendinnetje een beetje geholpen met verhuizen en verhuizen is eigenlijk super leuk. Je vindt tijdens het inpakken oude dingen terug die je een verhaal vertellen, oude geuren die een herinnering naar boven brengen en gekke prullaria die je toch maar weer niet weggooit. Het mooie aan verhuizen is dat je er meestal op vooruit gaat, samen wonen, groter wonen, op jezelf wonen, het is eigenlijk altijd een stapje vooruit. Ik niet ik zit voorlopig nog wel even waar ik zit, niks niet vooruit. Mijn vriend en ik hadden laatst gereageerd op een huis en kwamen er al weer snel achter dat wij ons echt nog altijd aan het onderste gedeelte van de onderkant van de lijst bevinden. Maar ik gun het mijn vriendinnetje zeker wel. Verhuizen is ook een mooi een bijzonder proces, ik denk dat het heel belangrijk is zelf de dozen in te pakken of met iemand. Op die manier in het moment stil te staan bij het afscheid van je huis, een plekje voor jezelf. Een plek waar je hebt geleerd, nieuwe mensen hebt ontmoet, misschien wel een huisdier gehad, waar jouw spullen op jouw manier stonden, waar je hebt gegeten en gedronken, gefeest en gehuild, waar je je veilig en rustig voelde. Een eigen plek.
Maar niet getreurd er komt een nieuwe plek, een plek die nog beter bij je past die kan je nu in richten zoals die nu bij je past. Verven, inrichten, een hele mooie nieuwe lamp kopen, je kleren in je oude kast op de nieuwe plek een nieuwe indeling geven. Stiekem een prullaria op de gezamenlijke wc plaatsen en een oude foto een mooi plekje geven. Verhuizen is veranderen en vernieuwen. Het is als een vogeltje opnieuw een goede boom opzoeken en een nestje bouwen.
Ik ben toch best wel een beetje jaloers.

B&B&B

Twee vriendinnetjes van mij zijn net terug gekomen uit Ierland. Zij zeiden dat je daar nu voor heel weinig geld een boerderij kan kopen, en hadden voor de grap het idee om hier met z'n alle een bed & breakfast boerderij van te maken. Een B&B&B met de hele vrienden groep, alle taken waren al verdeeld. Ik doe het ontbijt en de high tea's. Ik zie het al helemaal voor me een eigen kamertje vol met verschillende theetjes, jasmijn thee, gemaisha thee enz en natuurlijk planken vol boeken om de heerlijkste taarten te bakken en een appelboom voor de deur. Ik vind dat echt een fantastisch idee, of het handig is om het met een groep vrienden te doen weet ik niet, en of ik heel dol ben op het Ierse klimaat daar ben ik ook nog niet helemaal uit. Dan verhuis ik naar het buitenland om alsnog in meer barre weersomstandigheden terecht te komen dan in ons huidige kikker landje. Ik zie me daar al helemaal zitten bij de open haard voor iedereen sjaals en wanten breien. Maar goed ik blijf enthousiast en om in een boerderij of cottage te gaan wonen als Kate Winslet in de film "the Holiday" lijkt me helemaal fantastisch, dat moet toch heerlijk zijn. Maar om een Bed & Breakfast te runnen lijkt me heel erg leuk, het helemaal gezellig inrichten in een beetje franse krullerige stijl gecombineerd met wat engelse truttigheid heerlijk. De belangrijkste elementen zullen de baden op pootjes zijn. Lekkere ontbijtjes met zelfgebakken koekjes voor bij de koffie maken voor de gasten. Natuurlijk ook met eigen moestuin en verschillende dieren. Het is een droom die op de planning staat om ooit te verwezenlijken. Maar voorlopig blijft het nog even een droom.

Elfenbankje

Vandaag weer een nieuwe prachtige ontdekking. Toen ik met mijn vriendinnetje Evy aan het hardlopen was, liep ik langs een enorme boom met daar onder prachtige schimmel. Vroeger als ik met mijn moeder op een herfstige oktober zondag ging wandelen door het bos kwamen we ze ook tegen; elfenbankjes. Het woord alleen al wekte toen en nog altijd zo veel associaties bij me op. Ik zag het helemaal voor me dat wanneer er niemand in het bos was de elfen met elkaar afspraken op de bankjes en samen kopjes thee dronken en bij kletste. Dat kinderelfen leerde vliegen en in de zomer met z'n alle danste door het bos. Deze beelden van elfen die uiteraard regelmatig contact en ontmoetingen hadden met kabouters werden mede mogelijk gemaakt door de vrije school. Zo heb ik vroeger bedacht om een keer op expeditie te gaan door me te verstoppen in het bos en af te blijven wachten tot de elfen kwamen. Uiteindelijk heb ik het nooit gedaan en nog altijd als ik een elfenbankje zie vraag ik het me af en zie ik het voor me. Lang leven de illusie! Dus mocht u ooit een elfje tegen komen laat het me dan vooral even weten.

Hardlopen met Evy

Allereerst wil ik even benadrukken dat sporten echt niet in mijn "top 10 van dingen die ik vandaag is zou willen doen" voor komt, sterker nog ik denk dat ie ook in mijn top 30 niet naar voren komt. Maar ik ben aan het proberen om iets af te vallen, dus ik zwem en af en toe loop ik hard. Zwemmen vind ik eigenlijk heerlijk, ik probeer dan 40 baantjes te zwemmen en wij hebben zo'n lang zwembad. Dat vind ik eigenlijk best een prestatie. Ik kom dan 09:00 uur thuis en dan heb ik al 2 kilometer gezwommen en de hele dag nog voor me. Maar goed, ik ben echt heel slecht in hardlopen, na drie stappen heb ik zoiets van, waarom wil ik dit ook alweer. Ik vind het ook gewoon echt niet leuk eigenlijk. Wanneer ik aan het hardlopen ben ziet het er ook uit alsof ik een kreupele eekhoorn ben die achterna wordt gezeten door een agressieve kat. Ik had het er over met een vriendin en zij had van haar zus over Evy gehoord. Het klonk echt heel leuk dus dat heb ik vandaag voor het eerst geprobeerd. Hardlopen met Evy. Ze is een belgische dame en mijn redding en nieuwe beste vriendinnetje. Ze moedigt je aan en zet leuke muziekjes voor je op terwijl je rent en je mag ook af en toe wandelen. Ze zegt dat ik binnen 10 weken 5 kilometer kan hardlopen, nou dat vind ik wat enthousiast, zelfs voor Evy (want die is heel enthousiast). Maar vandaag ging erg goed en het was leuk om te doen en omdat het zo goed ging heeft ze me morgen vrij gegeven. Ik kijk alweer uit naar zaterdag wanneer ik op de play knop van mijn MP3 speler zal drukken en Evy weer vol enthousiasme voor me is.